Atatürk sevgisi
insanın içine büyürken yerleşir.
O kadar ki; onu düşündüğünüzde ailenizin hiç
göremediğiniz büyüğü olduğunu hissedersiniz, yokluğunu düşündüğünüzde
burnunuzun direği sızlar, ziyaretine gittiğinizde göz yaşlarınız sicim gibi
akar. O kadar çok özlersiniz ki, fotoğraflarına baktıkça keşke dersiniz, keşke
onu bir kez görmüş olsam.
Garip bir tanışıklık hissi vardır içinizde...
Garip bir
bağ…
Büyük de bir sevgi…
Yaptıkları için şükrettikçe, yapamadıklarınız
değiştiremedikleriniz, bakış açısını geliştiremedikleriniz içinize oturur,
canınızı acıtır.
Kim ne derse desin; isteyen benimsesin, işine
gelmeyen beğenmesin. İsteyen kılıf bulsun yaptıklarına… Ben dün bir kere daha
gördüm, bir kere daha kabardı gururum. Cadde'de akın akın toplanan insanları
gördükçe mutlu oldum, çocuklarının kolunda zorlukla yürürken 10.Yıl Marşı’nı
söyleyen teyzeyi görünce hissettiklerimi anlatacak kelimeyi bulamadım henüz. Kucaklarında
minicik bebekleriyle caddeye akın eden anne-babaları görünce içim huzur buldu.
Bitmedik! Tükenmedik biz!
“Cumuriyeti bizler kurduk, sizler yaşatacaksınız!”diyen Atam,
gözün arkada kalmasın…
Aynen :)
YanıtlaSil