Anne ben reklamcı oldum!

Not: Bu bir iç dökme yazısıdır.

Daha büyürken bir meslek sahibi olma zorunluğumuz başlamıştır.

Herhangi biri: 

- Ne olacaksın büyüyünce?

- Astronot 

 - Aaa Astronot olmak biraz zor...

(yıkın hayaleri en baştan, bravo)

-       O zaman gazeteci olurum.

İlkokul öğretmenim: 

- Benim kızımı edebiyata yönlendirin, spiker olcak o!

-  O olur bak, spiker… Hoş, güzel sevdim.

- Spiker olacağım ben!

Gel zaman git zaman:

Ne olacaksın bakalım?

-  Avukat!

-  Olur olur, bu çeneyle senden iyi avukat olur.

(Bu bir destek cümlesi mi,köstek cümlesi mi daha çözebilmiş değilim)

Böyle böyle ortaokula kadar gelmişim. Ortaokul anket defterimi birkaç yıl önce buldum. Hayalinizdeki meslekler kısmına baktım:

Avukat

Reklam yazarı

Psikolog

Ben ortaokuldayken reklam yazarlığından haberdarmışım.

Bakıyorum da istediğim mesleklerin tamamı sözel zeka gerektiren şeyler. Ama ben super liseye giden super zeka (!) bir öğrenci olduğum için okulum bana dedi ki;

- Aaa Mervecim sen o kadar super liseyi kazanmışsın, olur mu öyle sözel sınıfa gitmen, hatta o  kadar olmaz bir şey ki bu biz sizin gibi super zekalara (!) sözel sınıf bile açmıyoruz. Buyur seni paşa paşa matematiğe alalım! Sisteme bakın!

Gittim paşa paşa matematik sınıfına, ömrümden ömür çalan matematik sınavlarına çalıştım 3 yıl, ağlaya ağlaya hem de. O kadar yeteğim yok ki matematiğe… Öyle böyle geçti lise de üniversiteye de matematikten hazırlanmak zorunda kalınca bi ömür daha harcadım resmen. Dersler dersanaler... Yok olmuyo anlamıyorum anlamak istemiyorum yapamıyorum!

Ve tabii ki ilk yıl kazanamadım üniversiteyi…

Hadi bi sene daha Merve!

Ama zaten istediğim mesleği seçemiyorum ki!

Zaten reklamcı olmak istiyorum. Bak daha ortaokulda seçmişim!

Ama yooook olur mu hiç?

-   "Reklamcılık meslek mi kızım, kolunda bi altın bileziğin olsun." dedi annem...

 Çok tartıştık, yok, hiç fikri değişmedi.

E ama bende matematik zekası zaten yok, olmuyor. Bu sefer gözüm kara sözelden hazırlanacağım dedim. Ortak alanda olduğu için seçebilme hakkım olan tek bir alan var edebiyat! Istediğim mesleklere puanım hayli hayli yeterken ben sırf sözel çıkışlı olmadığım için daha da zorlayıp tek bölümden edebiyat fakültesini kazandım! Ve yine sözelcileri geride bırakma mecburiyetim olduğu için matematik de çözerek…

2 senelik yoğun tempo sonucu 10 net yapabildim.

Olmayınca olmuyor işte! 

Ve edebiyat fakültesi maceram başladı. 

Aman Allahım o ne zor 4 yıl!

Osmanlıca, Farsça, Çağatayca, garip garip hayatımın hiçbi döneminde lazım olmayacak diller, alfabeler için sabahlara kadar deli gibi ders çalıştığımı hatırlıyorum.

Orhun kitabelerini okudum ya, nece olduğunu bile hatırlamıyorum şimdi. 

(Ama Türkçesini herkes okumalı, çok farklı ve doğru bakış açıları var, zekice…

Aklımda kalan en bilge öğüt;

Çocuğun babasını ancak anası bilir! Nasıl bir kıvrak zeka sözü!)

Üniversite biterken bütün arkadaşlarım harıl harıl KPSS çalışıyordu ben hiç oralı olmadım. Artık bu boş tempodan kurtulmak istiyordum. Üzülüyordum kendime yıllar yılı zaten o kadar çok gereksiz şey yüklemiştim ki beynime, o kadar boşuna yorulmuştum ki… 
Tek dersten, kapristen kaldığım kar kış gittiğim bütünlemeleri düşününce hala sinirlerim zıplıyor!

Aklımda ne yapcağıma dair pek bi fikir yok… Ben de bilmiyorum nolcak ama okul bitiyor. Reklamcılıkla ilgili pek bir çevrem yok. Üniversiteyi kazandığımda kuzenimin eşi aracılığıyla Serdar Erener’le tanışmıştım.

Bir de o sordu malum soruyu; 

- Ne olacaksın?

-       öğretmen olabilirim, editör olabilirim, okulda kalabilirim diye uzak - yakın aklıma gelenleri sayarken lafımı kesip reklamcı olabilirsin dedi!

-       Yaaaa dedim.

-       Tabii dedi. Bol bol kitap oku, dilini geliştir bunlar çok önemli. Sonra da gel yazları burada staj yap; iş, yerinde öğrenilir. Ve unutma çalışana her zaman ekmek var!

Bu konuşmasını hiç unutmadım ama çok girişken bir yapım olmadığı için de peşine düşmedim o geçen 4 yılda.Sonra çok pişman oldum ama o kadar içten istediğim bir şeydi ki bu Allah bana ikinci bir şans verdi.

O kısım benim için çok güzel, çok özel… 

Hayatıma “Yaz” dokundu ve ben bir yaz günü hayalimi gerçekleştirmiş oldum. Belki başka şekillerde de yolum buraya çıkabilirdi ama bu gelişin hissi öyle güzel ki hala düşündükçe bu şekilde oluşuna şükrediyorum içim mutlulukla doluyor!

Fırsat bulur bulmaz 3 yıllık reklamcılık maceramı da anlatacağım.

 Şimdilik bu kadar :)